کد مطلب:190805 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:209
دوستی حضرت امیرالمؤمنین علی
روزی پیامبر عظیم الشأن اسلام صلی الله علیه و آله رو به اصحاب كرد و فرمود: كدام یك از شما تمام روزهای سال را روزه می گیرید و تمام شب های سال را شب زنده دار هستید و روزی یك ختم قرآن می كنید؟ سلمان عرض كرد: من یا رسول الله. یكی از اصحاب (عمر بن خطاب) در خشم شد و عرض كرد:ای رسول خدا! سلمان، فردی از عجم است و همواره می خواهد بر ما قریش افتخار كند؛ در صورتی كه او دروغ می گوید. حضرت فرمود: مثل سلمان، مثل
[ صفحه 46]
لقمان در حكمت است؛ از خودش صحت این ادعا را بپرس. آن شخص رو به سلمان كرد و گفت: من دیده ام كه اكثر شب ها می خوابی و اكثر روزها روزه نیستی، همیشه قرآن نمی خوانی، پس چگونه این ادعا را می كنی؟
سلمان گفت: آن گونه كه تو خیال كردی، نیستم، بلكه من در هر ماه سه روز روزه می گیرم. خداوند در قرآن می فرماید:
(من جاء بالحسنة فله عشر امثالها) [1] .
كسی كه كار خیری انجام دهد، برای او ده برابر آن پاداش است.
پس سه روز روزه ی هر ماه به سان روزه ی تمام ماه است. به علاوه من تمام روزهای ماه رجب و شعبان را روزه می گیرم، پس همیشه روزه ام.
و اما راجع به شب زنده داری همه شب، از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم كه فرمود: هر كه شب با وضو بخوابد، گویا شب را تا صبح به عبادت به سر برده است، و من هر شب وضو می گیرم و با طهارت می خوابم.
و اما راجع به ختم قرآن، از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم كه به علی علیه السلام فرمود: مثل تو در امت من به سان قل هو الله احد است، هر كه این سوره را یكبار بخواند، ثلث قرآن را خوانده است، و هر كه دوبار بخواند، دو ثلث قرآن را خوانده است، و هر كه سه بار بخواند، تمام قرآن را خوانده است. (یا علی) كسی كه تو را به زبان دوست داشته
[ صفحه 47]
باشد، ثلث ایمانش را تكمیل نموده است، و اگر با زبان و قلب تو را دوست داشته باشد، دو ثلث ایمان را دارد، و هرگاه كسی تو را به زبان و قلب دوست داشته باشد و با دست (عمل) تو را یاری كند، تمام ایمان را دارد. (بنابراین من با ایمان كامل، هر روز تمام قرآن را می خوانم، چون روزی سه بار سوره ی توحید را می خوانم، و من به زبان و قلب و عمل علی علیه السلام را دوست دارم.)
پیامبر صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:ای علی! اگر اهل زمین تو را چون اهل آسمان دوست می داشتند، كسی را به آتش عذاب نمی كردند.
آن شخص با شنیدن این گفتار، چنان ساكت شد كه گویا سنگی به دهان او زده اند؛ همان دم بلند شد و رفت [2] .
ابن عباس می گوید: یك نفر یهودی، شدیدا علی علیه السلام را دوست داشت و در حال یهودیت مرد. خداوند می فرماید: اما بهشت من؛ او نصیبی در آن ندارد، ولی ای اتش! او را عذاب مكن [3] .
[ صفحه 46]
لقمان در حكمت است؛ از خودش صحت این ادعا را بپرس. آن شخص رو به سلمان كرد و گفت: من دیده ام كه اكثر شب ها می خوابی و اكثر روزها روزه نیستی، همیشه قرآن نمی خوانی، پس چگونه این ادعا را می كنی؟
سلمان گفت: آن گونه كه تو خیال كردی، نیستم، بلكه من در هر ماه سه روز روزه می گیرم. خداوند در قرآن می فرماید:
(من جاء بالحسنة فله عشر امثالها) [1] .
كسی كه كار خیری انجام دهد، برای او ده برابر آن پاداش است.
پس سه روز روزه ی هر ماه به سان روزه ی تمام ماه است. به علاوه من تمام روزهای ماه رجب و شعبان را روزه می گیرم، پس همیشه روزه ام.
و اما راجع به شب زنده داری همه شب، از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم كه فرمود: هر كه شب با وضو بخوابد، گویا شب را تا صبح به عبادت به سر برده است، و من هر شب وضو می گیرم و با طهارت می خوابم.
و اما راجع به ختم قرآن، از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم كه به علی علیه السلام فرمود: مثل تو در امت من به سان قل هو الله احد است، هر كه این سوره را یكبار بخواند، ثلث قرآن را خوانده است، و هر كه دوبار بخواند، دو ثلث قرآن را خوانده است، و هر كه سه بار بخواند، تمام قرآن را خوانده است. (یا علی) كسی كه تو را به زبان دوست داشته
[ صفحه 47]
باشد، ثلث ایمانش را تكمیل نموده است، و اگر با زبان و قلب تو را دوست داشته باشد، دو ثلث ایمان را دارد، و هرگاه كسی تو را به زبان و قلب دوست داشته باشد و با دست (عمل) تو را یاری كند، تمام ایمان را دارد. (بنابراین من با ایمان كامل، هر روز تمام قرآن را می خوانم، چون روزی سه بار سوره ی توحید را می خوانم، و من به زبان و قلب و عمل علی علیه السلام را دوست دارم.)
پیامبر صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:ای علی! اگر اهل زمین تو را چون اهل آسمان دوست می داشتند، كسی را به آتش عذاب نمی كردند.
آن شخص با شنیدن این گفتار، چنان ساكت شد كه گویا سنگی به دهان او زده اند؛ همان دم بلند شد و رفت [2] .
ابن عباس می گوید: یك نفر یهودی، شدیدا علی علیه السلام را دوست داشت و در حال یهودیت مرد. خداوند می فرماید: اما بهشت من؛ او نصیبی در آن ندارد، ولی ای اتش! او را عذاب مكن [3] .
[1] انعام، 160.
[2] امالي شيخ صدوق، ص 86، مجلس 9، ح 5.
[3] پندهايي از تاريخ، ص 155؛ به نقل از مناقب ابن شهر آشوب، ج 3، ص 119.